Γράμμα στον Κ.Κ.

Κάθε νότα που δεν έμαθες να διαβάζεις και όμως χόρευε μπροστά μου όσο την έπαιζες, γίνεται λέξη. Έχω τόσα πολλά να σου πω.

Και όσα μου έμαθες έχουν γίνει ερωτήσεις. Και θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω.

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Από όλους μας. Από όσους μπορούσαν να κάνουν κάτι και δεν το έκαναν. Από εκείνους που ίσως να μη μπορούσαν αλλά και δεν προσπάθησαν. Από εκείνους που δεν σου εξήγησαν. Και πιο πολύ από όσους δεν σε πίεσαν περισσότερο.

Οι τελευταίες σου λέξεις έχουν γίνει σελίδα και όσο την ακουμπάω τόσο με κόβει. Περνάω και ξαναπερνάω τα δάχτυλά μου πάνω της και την αφήνω να με κόψει ξανά και ξανά και ξανά. Ίσως τα επιφανειακά κοψίματα, αυτά που δε φαίνονται αρκετά για να τα τυλίξεις με γάζα, ίσως πονάνε περισσότερο. Και φωνάζεις «πονάω» αλλά κανείς δεν σε πιστεύει γιατί δεν τρέχει αίμα.

Λες και έτσι μετριέται ο πόνος. Από το πόσο κόκκινο βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Εσύ δεν ήσουν ποτέ κόκκινο και όμως πόναγες τόσο. Συγνώμη. Και πόναγες τόσο ενώ ήσουν κάτασπρος. Ενώ είχες όλα τα χρώματα μαζί.

Είσαι ο πιο αγαπημένος μου φίλος. Και ξέρω ότι είναι αργά, το ξέρω. Όπως ξέρω ότι αν σου εξηγούσα που μένουν τα αστέρια, αυτά που έχουν ήδη πεθάνει κάπου μακριά, θα καταλάβαινες ότι και εγώ είμαι η πιο αγαπημένη σου φίλη.

Πέντε γραμμές. Ένα κλειδί. Αριθμοί στην αρχή και μετά νότες. Λα-ντο-φα. Προσπαθώ να σε φανταστώ να τις φαντάζεσαι. Δημιουργούσες εικόνες και όταν άνοιγες τα μάτια σου αυτό που έβλεπες δεν σου άρεσε γιατί ήταν διαφορετικό από αυτό που έβλεπες όταν τα μάτια σου ήταν κλειστά. Θέλω να σου πω πόσο σε καταλαβαίνω. Και όσο νιώθω αυτά που ένιωθες, τόσο πιο πολύ φοβάμαι. 

Εννιά και τρία. Μάλλον σημαντικό και για τους δυο μας αυτό. Σκέφτομαι το θάρρος σου τη στιγμή που η μουσική σταμάτησε και έκανες την κίνηση εκείνη. Τη μικρή. Που τόσες φορές έχω δει στον ύπνο μου. Και τόσο πολύ έχω προσπαθήσει να περιγράψω, γιατί είναι το μεγάλο Χ στο χάρτη που οδηγεί στο θησαυρό που ψάχνω από ένα παιχνίδι που ξεκίνησα να παίζω όταν ακόμα τα χέρια μου ήταν παιδικά.

Θέλω να σου δείξω ότι αυτό που είχες αμφισβητήσει υπάρχει. Κάθε φορά που βλέπω απορία στα μάτια τους, ξέρεις για ποιους μιλάω, Κ, δίνω ό,τι έχω για να τους τη σβήσω. Γιατί στα μάτια τους βλέπω εσένα. Και ελπίζω ότι σε κάποιο από τα αστέρια που πέθαναν, παίρνεις τις απαντήσεις σου.

Φυσική

Το 1952 ο Schrödinger στάθηκε μπροστά από μια ολόκληρη αίθουσα γεμάτη κόσμο και μίλησε με στοιχεία για την ύπαρξη παράλληλων συμπαντων. Αναγνώρισε από μόνος του ότι η θεωρία του θα τον βάφτιζε τρελό- και αν δεν σε έχει κοιτάξει στα μάτια επιστήμονας γεμάτος σαρκασμό και σχεδόν γελώντας, δεν ξέρεις τι σημαίνει ντροπή. Παρ'όλα αυτά, είπε την αλήθεια του και μας χάρισε το μεγαλύτερο "αν" του κόσμου.

Εγώ προφανώς γι αυτή τη στιγμή μόνο έχω διαβάσει. Αλλά πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ αυτή την αίσθηση- να είσαι μπροστά από μία αίθουσα και να βγάζεις σιγά σιγά όλα σου τα ρούχα, ενώ όλοι σε κοιτάνε και προσπαθούν να καταλάβουν αν ήρθε η στιγμή που όλοι περίμεναν- η στιγμή που έχασες το μυαλό σου.

Η φυσική δεν υπήρξε ποτέ πολύ κοντά στο αντικείμενό μου. Πάντα το ενδιαφέρον μου ήταν κολλημένο στη βιολογία και σε όσα υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας αλλά δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Όμως η φυσική έχει γεμίσει πολλά άδεια απογεύματά μου σε βιβλία και πάντα μου άρεσε να χαζεύω το χάος της. Αν πάρουμε σαν δεδομένο ό,τι είπε Schrödinger, τότε υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μου που χαμογελάει περισσότερο. Μια κοπέλα με τα ίδια μακριά, καστανά μαλλιά που ζει κάτω από τον ήλιο και δεν γυρνάει κάθε μέρα σε ένα άδειο σπίτι. Τα μάτια της είναι το ίδιο μεγάλα. Ίσως σκέφτεται και εκείνη την ύπαρξη της σε ένα άλλο σύμπαν και ίσως ακούει άλλη μουσική από μένα, ή ίσως δεν ακούει μουσική καθόλου. Κάνω υποθέσεις, υποθέσεις, υποθέσεις και το μόνο που μένει στο τέλος είναι ο απόλυτος πόνος. Γιατί σε ένα από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, σε μία από αυτές τις άπειρες πραγματικότητες, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όλα αυτά που βλέπω κάθε μέρα δεν έγιναν ποτέ. Εσύ και εγώ είμαστε μαζί και σχεδιάζουμε τις διακοπές μας. Και εγώ σε αυτό το σύμπαν θέλω να είμαι.

Η δύσκολη λύση

Έγινε κάτι μαγικό.

Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα κάποιος με ρώτησε τι με έχει τρομάξει περισσότερο από όλα. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ γιατί η απάντηση υπήρχε ήδη στην άκρη της γλώσσας μου εδώ και μέρες.
Πια δεν πιστεύω σε τίποτα.
Είναι σύμπτωμα της ασθένειας της ανθρωπότητας να προσευχόμαστε, να μιλάει το κεφάλι μας με κάτι που δεν βλέπουμε. Αλλά εδώ και καιρό νιώθω πιο έντονα από ποτέ ότι αφήνω μήνυμα σε κάποιο παλιό, παρατημένο τηλεφωνητή. Και πού εμφανίζεται η μαγεία θα μου πεις.

Η μαγεία εμφανίζεται μετά. Βλέπεις, όταν ακουμπάς το βυθό και δεν μπορείς πια να πας πιο κάτω, αναγκάζεσαι να κοιτάξεις γύρω σου. Όταν το οξυγόνο τελειώνει και αρχίζεις και το νιώθεις αυτό στην άκρη των δακτύλων σου και στα πόδια σου και στο στήθος σου, αναγκάζεσαι να ανοίξεις τα μάτια σου. Στην αρχή από απόγνωση. Επειδή ψάχνεις διέξοδο. Μετά όμως, απλά χαζεύεις το μπλε. Και τα αναπάντητα μηνύματα στον τηλεφωνητή των προσευχών σου δεν έχουν πια σημασία. Γιατί η ελπίδα και το άσπρο χρώμα δεν έρχονται ποτέ από το τηλέφωνο. Ακόμα και στις μέρες που κυριαρχεί το σκοτάδι, το μόνο φως έρχεται από την ίδια την ασθένεια- την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το κεφάλι μου, που έκανε συζητήσεις με το αόρατο, γεμίζει ξαφνικά με τις πιο όμορφες νότες που έγραψε ποτέ ανθρώπινο χέρι- στο πιάνο και στο πεντάγραμμο. Γεμίζει με τις πιο όμορφες λέξεις που έγραψε η ανθρώπινη συνείδηση- σε χαρτί και στα κλασικά βιβλία. Γεμίζει με γεννητικό υλικό που τα πιο όμορφα κεφάλια ανέλυσαν κάτω από ένα μικροσκόπιο- σε ένα γκρι, κρύο εργαστήριο. Η μαγεία δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Πάντα τη φτιάχναμε.

Ίσως αυτή η ικανότητά μου, να σκέφτομαι τις προσευχές σαν καταδύσεις χωρίς οξυγόνο, με κάνει μια δύσκολη λύση. Και ποιος θέλει τη δύσκολη λύση;
Ίσως αυτή η ικανότητά μου είναι και ο λόγος που πάντα οι νότες και τα βιβλία και οι πρωτεΐνες θα είναι πιο κοντά μου από ότι έχει υπάρξει οποιοσδήποτε άλλος. Και αν αυτό είναι το σκοτάδι, μπορώ να ζήσω με αυτό.

Μέρος δεύτερο.

«Δεν ξέρω αν μου άρεσε ποτέ το χάος. Ίσως λίγο. Από απόσταση. Πίσω από γυαλί και με την ασφάλεια που σου δίνουν οι κουρτίνες που μπορείς να τραβήξεις και να βυθιστείς στο σκοτάδι, όταν ο ήλιος γίνεται πολύς και σε καίει. 

Και τι γίνεται όταν σε σπρώχνουν στο χάος και εσύ πέφτεις και πέφτεις και πέφτεις; Το γυαλί εξαφανίζεται, το χάος υπάρχει ξαφνικά παντού γύρω σου, γίνεσαι σχεδόν ένα με αυτό. 

Και δεν βλέπεις τον ήλιο, δεν βλέπεις πια τίποτα. 

Και αυτό σε κάνει να πιστεύεις σε πράγματα που είχες από μόνος σου απορρίψει. Ξαφνικά πιστεύεις στα φαντάσματα. Εκείνα που δεν βλέπεις και σε τρομάζουν περισσότερο γιατί υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου. Πώς μπορείς να αγγίξεις και να σπρώξεις μακριά σου κάτι που υπάρχει μόνο στο μυαλό σου; 

Δεν θα καταλάβεις εύκολα τι λέω. Και αυτό είναι σχεδόν παρηγορητικό. Δεν ξέρεις ποια είναι τα φαντάσματα και τώρα φωνάζεις ζητώντας ονόματα, λες και αυτό θα σε κάνει μαγικά να τα δεις.

Τα φαντάσματα είναι οι λέξεις που δεν είπα, οι αγκαλιές που δεν σου έδωσα. Ότι δεν είδες ποτέ κάποιο χαμόγελο που σκάλισες εσύ στο πρόσωπό μου. Ότι δεν έκανα βήμα κρατώντας σου το χέρι. Ότι ίσως τα αστέρια που γελάνε σου τα χάρισε κάποια άλλη και όχι εγώ. Κάποια που ταιριάζει καλύτερα στο χάος.»

Κλείνω το βιβλίο μου γιατί θέλω να μπω ξανά στη θάλασσα. 

«Μακάρι να έγραφα και εγώ ψέματα έτσι» σκέφτομαι.

Ξεκινάω να περπατάω προς το νερό και κοιτάζω γύρω μου την απόλυτα άδεια παραλία.

Μέρος Πρώτο

Λέξεις. Και κοιτάγματα. Και οι γωνίες των ματιών που πονάνε επειδή χαμογελάω πολύ.
Η άμμος καίει τα πόδια μου αλλά δεν κουνιέμαι καθόλου. Ο ήλιος ακουμπάει το δέρμα μου και τα μαλλιά μου είναι αλμυρά. Υπάρχουν άπειρες σταγόνες από τη θάλασσα πάνω τους και από απόσταση νομίζω ότι θα λαμπυρίζουν.

Νιώθω χαρούμενη.
Και μοιάζω ξέγνοιαστη αλλά αν ακουμπήσεις το στήθος μου θα καταλάβεις ότι φοβάμαι πολύ. Κάθομαι πάνω στην άμμο και στηρίζω το κεφάλι μου πάνω στο γόνατο μου καθώς σε κοιτάω. Κρατάς ένα βιβλίο αλλά μπορώ να καταλάβω ότι κοιτάς τη θάλασσα. Το πρόσωπό σου κρύβεται από το καπέλο που φοράς αλλά προσπαθώ να σε διαβάσω. Όπως διάβαζες εσύ το βιβλίο σου ένα λεπτό πριν.

Ξαπλώνω στην άμμο τώρα και προσπαθώ να μαζέψω ότι μπορώ από την εικόνα γύρω μου. Θα χρειαστώ τα πάντα. Κάθε λεπτομέρεια που φτιάχνει αυτή την εικόνα μου είναι απαραίτητη. Θα θέλω να τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Αν μπορούσα να κρατήσω μόνο μία δηλαδή, σκέφτομαι, θα ήταν αυτή εδώ.

Εγώ και εσύ. Ποτέ δεν θέλαμε αυτό που βλέπαμε σε όλους τους άλλους. Και πόσο πιο εύκολο θα ήταν- η σκέψη αυτή με κάνει να χαμογελάω. Δεν έχει σημασία όμως. Φυσάει ελάχιστα και ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Είμαι μουδιασμένη.

Η μύτη μου με γαργαλάει και τα μάτια μου γίνονται βαριά. Εσύ φταις. Και μου φαίνεται τόσο αστείο αυτό ξαφνικά. Σα να διάβασες τη σκέψη μου εσύ τώρα. Με κοιτάς και γελάς. Και αφήνεις το βιβλίο και έρχεσαι κοντά μου.

If.

Do you ever have one of those moments? You know the moments I’m talking about- the rainy ones. The ones that make you forget the sun ever existed at all. The moments when your umbrella refuses to open and the clouds are no longer in the sky; they’re over your bed.

The thunderstorm is not a hug. It’s a slap in the face. It’s never soft words. It’s tough love.

It’s hard to remember those days now. You see, they come without notice. You always think you’ll get a fair warning, maybe in the weather forecast, but the truth is they hit you when you think you’re dancing under the sun- when your skin burns the most. And when they come, they leave you numb and soaking wet. You no longer need an umbrella. You need a life vest. 

That’s when she walked in. In the middle of the thunderstorm and while the streets around me were buried under water. Her words dissolved the clouds and simple, tiny moments with her became life boats. The ones that carry you to the shore and right before you reach it, you take the big leap- You jump in the water yourself and you swim. Because you no longer need a life vest.

And if you’re very lucky, you can’t even hear the thunders anymore. Because you can now hear music. And lyrics. And the melodies that you had forgotten for years.

To the one that feels like sunshine.

Especially when she sings.

Thoughts over popcorn

Have you ever heard of a movie called the Hunger games? For those of you who haven’t, it’s a dystopian movie about an annual game event, where people fight against each other and nature, for the sole purpose of the government’s and spectators’ entertainment. I recently watched this movie, as it seemed like a safe choice at the time. When you’re avoiding every single genre you used to love in order to avoid pain (which suddenly comes while doing all your -once- simple activities), a movie which includes fighting, swords and a lot of blood seems like a fair, safe option. 

So, I watched it.

I found myself immediately getting lost in my thoughts. This movie is not about swords. And it’s not about surviving. And it’s definitely not about blood. 

What this movie is about is self-sacrifice. It’s the long-lost ability of someone to completely deprive themselves of something, so that a loved one will have an advantage. So, I started wondering; is that the biggest amount of fiction I’ve encountered lately? Is that something only possible to be witnessed in a Hollywood-made movie? Does anyone still possess the ability to feel and act this way towards another person or has everyone been completely lost in this new, social media-infected, ridiculous era, where long parades of idiots have successfully convinced our kind that everything and everyone is replaceable? 

I shove another handful of popcorn in my mouth and I keep watching. When was the last time I witnessed someone using their body as a shield in real life? I cannot help but wonder whether our entire kind has somehow been anaesthetised and now whoever chooses to put someone above themselves is just the odd one out. When you have been anaesthetised, you have lost much more than just sensation. Being cynical is not bad, until it stops turning you grey and it starts turning you black. Then it's lethal. 

Sighing and rolling my eyes repeatedly don’t go well with popcorn. 

This movie was not a safe option. 

Σκάκι

Η Αθήνα θα είναι πάντα όμορφη. Και ενώ όλοι παίζουν παιχνίδια στην άμμο σε ομάδες, εγώ θα παίζω πάντα σκάκι. 1-1. 

Μόνο αντίπαλοι, καμία ομάδα. 

Θα μπορούσα να γράψω πολλά, που μόνο εσύ θα καταλάβαινες, αλλά δεν θέλουν όλες οι λέξεις να ακουστούν. Πόσο μάλλον να διαβαστούν. 

Αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω, ακόμα θυμίζεις καλοκαίρι;